Yeryüzünün en kadim, en ortak hikâyesi düşüş. Tüm mitolojik

anlatılarda bir cennetten düşüş tasviri var. Hepsinde oradan

dünyaya sürülüyoruz. Bir elmanın hatırına kendimizi elma ağaçları

altında saban sürerken buluyoruz. Zamansız, acısız ve sonsuz çiçekli

o yeşil bahçelerden acının, aşkın ve kederin diyarına gönderiliyoruz.

Tevhid ağacının çocuksu kundağından, bilgi ağacı uğruna

koparılıyoruz. Ve ömrümüz tekrar o vahdet duygusunu ve

tamamlanmışlık hissini aramakla geçiyor. Tanrıda bir kere daha

kaybolmanın yollarını arıyoruz. Fakat kusursuz bir düşüş bu.

Kusursuzluk evreninden kusurun evrenine kusursuz güzel bir düşüş.

Düşmenin bütün biçimlerini ezberleyene dek düşüyoruz.

Kusursuz düşüşü bulana dek. Ve tam da orada çiçekleniyoruz.

Düştüğüm her yerde çiçek açacağım.

*

Böyledir yaşam

düşersin yedi kez

kalkarsın sekiz kez.

*

Bir değil beş değil belki bin kere

Düştüm ibret aldım kalktım unuttum